Anna is jarig - En Anna is anders

Twitter is een fascinerend medium. Heel vaak is het grappig, soms een beetje vervelend, vooral als mensen die elkaar niet kennen toch elkaar de maat nemen en af en toe zelfs voor rotte vis uitmaken vanwege een afwijkende mening omtrent een of ander actueel onderwerp. Het is een medium, dat iets aan schoonheid heeft ingeboet sinds de maximale lengte van een tweet werd verruimd van 140 naar 280 tekens, Het is vooral een erg snel, vrij vluchtig en vooral erg druk medium.

En toch kom je soms via Twitter in contact met iets of iemand waar je even stil van wordt. Waar je even op adem komt in het jachtige Twitter geroezemoes. Ik had dat toen ik voor het eerst in contact kwam met Renilde, een Belgische dame die de mamma is van onder andere Anna, een prachtig en heel lief meisje dat vandaag, op 1 december, haar vijfde verjaardag viert. 

Anna is anders. Dat is niet alleen de Twitter handle van mamma Renilde (@anna_is_anders), maar ook de titel van haar wonderschone blog waarin ze regelmatig schrijft over de bijzondere uitdagingen waarvoor zij, pappa Jona en grote zus Martha staan als gevolg van de meervoudige beperkingen die Anna al vanaf haar geboorte heeft.

Zoals mamma Renilde schrijft in de introductie van haar blog:

"Mijn jongste dochtertje Anna werd geboren op 1 december 2012. Zij leek een perfect gezond meisje, niets aan de hand, en pas na enkele maanden drong het tot ons door dat ze anders was. Na de eerste doktersafspraak raakte alles in een stroomversnelling, onderging Anna de ene test na de andere, spraken we met tientallen dokters, terwijl we thuis wanhopig zochten naar een nieuwe draai, samen met grote zus Martha. Intussen is Anna een vierjarig meisje dat zonder het te weten ons hele gezinsleven bepaalt.

Anna heeft een ernstige motorische en mentale beperking. Ze kan niet zelfstandig zitten, grijpt niet, praat niet en is volledig afhankelijk van sondevoeding. Hoewel Anna doof werd geboren is haar gehoor intussen perfect genormaliseerd. Ons meisje kan ongetwijfeld ook iets zien, maar we weten niet in welke mate en ze maakt geen oogcontact. Maar weet je, Anna kan zo intens genieten van liedjes zingen, verhaaltjes vertellen, knuffelen en gek doen met grote zus, dat ze je laat geloven dat je altijd iets moois kunt maken van het leven, gelijk wat je overkomt."

Deze prachtige blog staat vol met kortere en langere verhalen over waar je als gezin mee te maken krijgt als je kind met dergelijke uitdagingen wordt geconfronteerd. Vanaf de eerste keer dat ik een van die blogs en verhaaltjes las, kroop kleine Anna onder mijn vel en daar zit ze nog steeds. Ik ken Renilde, Jona en hun dochtertjes Martha en Anna in het geheel niet persoonlijk, en toch heb ik het gevoel dat ik ze ken en intens met ze mee leef. Met de ups en de downs, met de hoop en de berusting, met het aanstekelijk optimisme en vooral met de pure liefde waarmee Anna omringd wordt. En bij elk verhaaltje leer ik iets bij. Ik leer een heel klein beetje bij van de dingen die de mamma en pappa en grote zus van Anna elke dag moeten bijleren. 

Misschien vinden mijn Twitter vrienden en de lezers van mijn blog me nu wel een sentimentele ouwe zak. Dat mag, daar heb ik totaal geen moeite mee. Want natuurlijk ben ik dat ook wel een beetje. Maar voor mij zijn de verhaaltjes over Anna vooral ook een welkom rustpunt in de jachtige wereld die Twitter en andere sociale media nu eenmaal zijn. Een plaats waar je even tot bezinning kunt komen en waar je de 'hete hangijzers' in op Twitter uitgevochten vetes zoals het al dan niet in orde zijn van Zwarte Piet eventjes kunt relativeren. Want dit gaat over een echt mensje. Een prachtig klein mensje. Ik vind Anna ook niet zielig, ik vind haar juist mooi en lief en ik wens haar alle goeds toe, samen met haar mamma, pappa en grote zus die haar zo liefdevol begeleiden op haar levenspad, dat best wel pittig moeilijker zal zijn dan van vele andere jongens en meisjes.

En vandaag is Anna dus jarig. Ze wordt alweer vijf jaar. Dat is een dikke felicitatie waard. Ik ga dat dan ook stilletjes en stiekem op bescheiden wijze en op afstand mee vieren. Zelf heb ik vier moorddadig mooie kleinzoons en één enkele prachtige kleindochter, genaamd Estée. Net als Anna is ook Estée vijf jaar, en ze is mijn absolute oogappel. Het toeval wil dat Estée vanavond bij ons komt logeren, samen met haar grote broer Rune van bijna 7 en haar kleine broer Hedin van 3. Die logeerpartijtjes bij opa en oma zijn altijd een feest. En het is dan traditie dat opa bij het in bed stoppen een verhaaltje vertelt. Maar voorlezen mag niet. "Nee opa, je moet het helemaal zelf bedenken, dat verhaaltje", eisen mijn kleinkinderen. Zo heb ik al wat verhaaltjes verzonnen in de loop der recente tijden. 

Maar vanavond hoef ik niets te verzinnen. Ik vertel ze gewoon het echte verhaal van Anna, een lief meisje die nogal wat hindernissen moet overwinnen en die anders is dan andere kinderen, maar daarom niet minder lief en niet minder waardevol.  Ik hoop dat mijn kleinkinderen het een mooi verhaal vinden.

Zoals mamma Relinde in haar blog heeft geschreven: 'Anna is anders, en haar komst heeft onze wereld een beetje op zijn kop gezet. Maar ook op zijn kop is de wereld best mooi."

Dus lieve vrienden die deze blog lezen of mij op Twitter volgen, als u ook eens even adempauze wilt in de drukte van de sociale media, neem dan even time out en maak kennis met Anna via de blog van haar mamma. U zult er geen spijt van krijgen!

Lieve Anna, mooi meisje-dat-ik-niet-ken-maar-dat-toch-onder-mijn-vel-zit, ik wens jou en je pappa en mamma en zusje Martha een hele fijne verjaardag toe en een prachtig zesde levensjaar. En ik kom je vaak nog even virtueel opzoeken. Via de blog van je mamma.

. 

Ik Vertrek - Terugblikken = vooruitzien

Hoera, het was weer eens zondagavond, dus zat TV-kijkend en twitterend Nederland klaar voor nieuwe avonturen van Nederlanders die in den vreemde een nieuw bestaan  pogen op te bouwen.  

Nieuwe avonturen??... Nee, dit keer niet. TV-kijkend Nederland werd getrakteerd op maar liefst een dubbele terugblik op de belevenissen van niet één maar twee van dit soort pioniers. 

Onder de titel "Hoe is het nu met...?" werden we eerst geconfronteerd met de lotgevallen van Joëlle en Marieanne, twee gezworen vriendinnen die het koude Nederland in 2014 besloten te verruilen voor het warme zonnige Lecce, helemaal in het zuiden van Italië, in de hak van de laars zeg maar. Om daar in een nogal vervallen maar wel charmant gebouw een verdieping te huren en die als bed & breakfast te gaan uitbaten. 

En alsof dat nog niet genoeg was om onze honger naar rampspoed, taalbarrières en ander onheil te stillen, konden we daarna genieten van de lotgevallen van de familie Trustfull die in 2011 naar Suriname afreisden, alwaar vader Paul samen met zijn reeds in Suriname wonende broer Roy een garagebedrijf zou gaan opzetten. 

Terugblik 1. Joelle en Marieanne - "La Dolce Vita" in de laars van Italië - en  in Alkmaar.

Ze wisten het zeker, in 2014, de twee vriendinnen Joëlle en Marieanne. Hun toekomst lag in Italië, in Lecce om precies te zijn. Dat ligt een heel eind voorbij Rome, in de hak van de laars, dus midden in maffia gebied. Twitterend Nederland wreef zich al vergenoegd in de handen en haalde de "Ik Vertrek" bingokaarten tevoorschijn. Er konden meteen al een behoorlijk aantal vakjes worden aangekruist: de taal niet spreken, geen klus-ervaring, geen stroom, geen gas, een louche eigenaar die van alles belooft en niets doet, contracten die wel getekend zijn maar niet gehonoreerd worden. Dat schoot al meteen aardig op, op die bingokaarten.

Maar twee gezonde Hollandse meiden laten zich door dit strubbelingen natuurlijk niet uit het veld slaan. Zeker niet als voor het betere kluswerk onder aanvoering van de pappa van Joëlle nog wat hulptroepen arriveerden. Want een bed en breakfast zonder gas betekent nog niet persee een bed en breakfast zonder gast. En de eerste gasten zater er al aan te komen. Dus met wat geleende stroom van de buurman ging Joëlle vlijtig de bedden strijken. Niet alleen het beddengoed, nee, het hele bed kreeg de strijkbout over zich heen. Joëlle is er namelijk eentje van het perfectionistische type. Dat gaf ze zelf ruiterlijk toe. In dit geval mag u de omschrijving 'perfectionistische type' desgewenst ook vervangen door 'bitch'. Dat is wat korter om te typen...

Dat verschil in temperament is ongetwijfeld ook een van de aanleidingen geweest dat het in de jaren die volgden toch tot een serieuze breuk is gekomen met Marieanne. Want Marieanne is niet alleen het levende bewijs van de juistheid van de stelling "You can take the girl out of Alkmaar, but you can never take Alkmaar out of the girl", nee, ze had in Alkmaar zelfs een 'soort vriendje' al kwijnend achtergelaten toen ze naar Lecce vertrok. Marieanne is van het type dat niet echt overloopt van overspannen ambities, niet op zakelijk vlak en zelfs niet op amoureus vlak. Ze had dan ook geen idee wat ze nu eigenlijk met die kwijnende relatie in nederland aan moest, maar ze trok al wel bij voorbaat haar welgevormde neusje op voor al die fraai gebouwde Italiaanse manspersonen die het panorama in Lecce zo prettig vullen. Die maakten bij haar mooi geen schijn van kans, zei Marieanne gedecideerd. Joëlle onthield zich bij die uitspraak wijselijk van commentaar. En later werd duidelijk waarom.

Want drie jaar later zit Joëlle nog steeds in Lecce. Maar nu zonder Marieanne. De dames hebben met elkaar gebroken. En serieus hoor! Er vloeit nog net geen bloed, maar tussen de twee vriendinnen komt het waarschijnlijk nooit meer helemaal goed. Zoals wel blijkt uit Joëlle's filosofische woorden: "Je kan het vergelijken met de trein die van Vlissingen naar Amsterdam rijdt. Er stappen mensen in en er stappen mensen uit. Zo is het ook met het leven". 

Gewapend met een dergelijke nuchtere kijk op de zaken runt Joëlle nu de inmiddels goed draaiende B & B helemaal in haar uppie. Hoewel... er loopt inmiddels wel een Italiaanse Ricardo slaafs en braaf aan haar zijde. Die zal dan vast en zeker ingestapt zijn op station Rotterdam Centraal tijdens de treinreis van Vlissingen naar Amsterdam van Joëlle's leven.  Voor Joëlle is Ricardo een toy boy die vooral dient om mee te pronken op het strand, af en toe in de wang te knijpen of aan het oorlelletje te trekken. En hoe vind Ricardo dat? Ondanks dat hij af en toe kijkt als een hert gevangen in de schijn van koplampen, vindt Ricardo dat eigenlijk wel best. Hij zegt dat Joëlle, die inmiddels wel lekker vlot Italiaans babbelt, nogal direct is en dat vindt hij kennelijk mooi. Minstens net zo mooi als haar lange hoogblonde haar en haar nog langere benen, van anderhalve meter het stuk. Want met zo'n 'trophy girlfriend' is Ricardo in de ogen van zijn macho vrienden toch maar mooi 'il uomito' (dat is waarschijnlijk het juiste Italiaanse woord voor 'het mannetje'...)

En Marieanne? Ook met haar is het uiteindelijk toch goed gekomen. Ze kan weer lekker shoppen, roddelen en bitchen met haar andere vriendinnen. En dat 'soort vriendje' dat ze destijds kwijnend achterliet: die is nu haar 'soort echtgenoot' geworden en de 'soort vader' van haar 'soort kindje' waarmee ze nu in een huisje boompje beestje doorzon woninkje woont in een huisje boompje beestje wijkje van huisje boompje beestje Alkmaartje. Iedereen is happy!

Terugblik 2. De Trustfulls - Sleutelen aan auto's in het moeras

Er is heel veel nogal uniek aan de Surinaamse familie Trustfull, zeker in vergelijking met andere hoofdpersonen in de saga die "Ik Vertrek" heet. Ze kennen het land waar ze naar toe verhuisden, want hun roots liggen daar. Ze hebben er familie. Er is geen sprake van taalproblemen. Ze beginnen geen bed & breakfast, camping, restaurant, biodanza school of andere tot vermaak uitnodigende horeca-achtige nering waar ze totaal geen ervaring mee hebben. De "Ik Vertrek" bingokaarten bleven dan ook aanvankelijk maagdelijk leeg bij dit gezin. 

Vader Paul is een ervaren monteur en in 2011 jaagt hij zijn droom na: in Suriname zijn eigen garagebedrijf te gaan opbouwen en runnen samen met zijn broer Roy, die daar al woont. En moeder Audrey ondersteunt dat idee van ganser harte. Ze werkt in Nederland bij de gemeente, dus Audrey vindt dat ze wel toe is aan een veel rustiger bestaan. Want het is hard werken, hoor, bij de gemeentes in Nederland.

Oudste dochter Chiavelli is het overigens pertinent oneens met deze plannen. Ze pubert al als het gezin in 2011 naar Suriname afreisde. En 6 jaar later pubert ze nog steeds. Vanaf dag 1 gooit ze dan ook haar fraai gevormde kontje tegen de krib. Mokkend zit ze hele dagen op haar kamer in Paramaribo te skypen met haar achtergebleven vriendinnen in Nederland. En zodra ze 18 jaar wordt, licht ze dan ook prompt haar hielen en vlucht terug naar het veilige, vertrouwde Nederland. 

Die mogelijkheid heeft haar kleine broertje D'Angelo niet. Heel twitterend Nederland sluit spontaan en massaal D'Angelo in de armen en in het hart. Het is dan ook een aandoenlijk lief ventje, die zijn stinkende best doet op school en de gezonde ambitie heeft om ooit President te worden van dat mooie maar complexe land. Om goede dingen voor de mensen toe doen, zegt hij er in zijn 10-jarige onschuld heel overtuigend bij. 

Er ontstaat op Twitter zelfs een moordende concurrentieslag tussen allemaal mensen die aanbieden om D'Angelo te adopteren. Newsflash, people: hij heeft al ouders! En trouwens, D'Angelo wil graag in Suriname blijven.  Het is ook een heel slim ventje, dat vroom meebidt bij het begin van de lessen op school en alleen maar negens en tienen haalt. Zeg nu zelf, wie wil er niet zo'n voorbeeldig kind? 

Hij mist alleen zijn grote zus heel erg en zou heel graag wat vaker met haar willen knuffelen. Twitterend Nederland slikt een stevige brok weg en het tissue gebruik neemt alarmerende vormen aan bij deze betraande ontboezeming van dit knuffelkontje.

Waren er dan helemaal geen problemen te overwinnen voor deze emigrerende familie? Nou ja, toch wel een kleinigheidje. Het stuk grond dat broer Roy had gekocht om het beoogde garagebedrijf op te beginnen hadden ze alleen maar in het droge seizoen gezien. En nu de koop gesloten was, en ze hun aankoop gingen bezichtigen, blijkt dat het tijdens het 6 maanden per jaar durende regenseizoen eigenlijk een onbegaanbaar moeras is. Er moeten dus serieuze werkzaamheden worden verricht om in dat moeras een heus garagebedrijf uit de grond te stampen, dat ook voor auto's bereikbaar is (wat nogal handig is voor een garagebedrijf). En dat kost aanzienlijk meer geld dan de familie aanvankelijk ter beschikking heeft.

Maar niet getreurd: oma wordt gecharterd om de eerste steen te leggen van wat uiteindelijk toch een trots, stevig gebouwd en goed bereikbaar garagebedrijf zal worden, weliswaar nog zonder autobruggen, maar alle begin is moeilijk. Of oma na het leggen van die eerste steen ook het loodje heeft gelegd, dat vermeldt de geschiedenis niet. En na zes jaar staat er zowaar een bloeiend bedrijf op poten en werken er twee getalenteerde monteurs met vader Paul mee.  Die ziet toe op kwaliteitscontrole van de gerepareerde auto's door er hoogstpersoonlijk een proefrit mee te doen, en en passant even de weekboodschappen voor Audrey in te slaan. Dat heet multitasken.

Dochter Chiavelli is inmiddels zo gelukkig in Nederland als een paling in een emmer snot, en D'Angelo is nog steeds even schattig. Moeder Audrey werkt als office manager - "manusje van alles", omschrijft ze dat nader - op een kantoortje. Ze zitten er knap bij te wonen. Als je tenminste voorbij kunt kijken aan de stalen tralies aan binnen- en buitenkanten van deuren en ramen en de vele hangsloten waarmee ze dit paleisje dienen te beveiligen tegen wat al te grijpgrage Surinaamse handjes. Maar een kniesoor die daarop let. Iedereen is happy!

"Ik Vertrek" wederom tot er weer een aflevering is die de moeite waard is om even de revue te laten passeren! 

Tot "Ik Vertrek"!

Ik Vertrek - Triootje in Luxemburg?

In deze aflevering van "Ik Vertrek" maken we kennis met de 53-jarige Judith uit Loosdrecht. Al jaren is ze werkzaam in de pedicure. Maar voor ieder mens komt er een moment dat je geen ingegroeide teennagel, opgehoopt eelt of eksteroog meer kan zien.  Dus besluit Judith tot een nieuw avontuur. In het plaatsje Tarchamps in het gelukkig niet al te verre Luxemburg, tegen de grens met België, wil ze graag een camping overnemen, een beetje oubollig geheel, maar wel toegerust met honderd plaatsen, een zwembad en een restaurant.

Zoiets kost best wel veel geld, en dat heeft Judith helaas niet in voldoende mate. Of eigenlijk helemaal niet. Gelukkig is er Patrick, een vriend van Judith van eveneens 53 lentes, die al jaren goede zaken doet in Luxemburg met een b & b en een restaurant. Patrick beschikt wel over de nodige pecunia en daarnaast over voldoende warme gevoelens voor Judith. Dus Patrick wil haar te helpen de niet onaanzienlijke koopsom op te hoesten. Hij ziet dat als een uitstekende investering, is het niet om er financieel beter van te worden, dan toch wel om er relationeel op vooruit te gaan bij Judith.

We maken tevens kennis met Ilona, ook al 53, al decennia lang de hartsvriendin van Judith. Ilona gaat ook mee in dit bijzondere avontuur. Als gevolg van reuma klachten kan ze helaas niet veel fysieke arbeid verrichten, maar ze is toevallig wel heel goed achter de PC, met boekingen, boekhouding en andere administratie en zo, en dat is ook best wel handig. En naar later blijkt om de derde hoekpunt te vormen in een bizarre driehoeksverhouding.

Judith oefent haar pedicure nering uit op haar woonboot in Loosdrecht. Na 30 jaar pedicure neemt ze met een brok in de keel afscheid van de haar zo vertrouwde hamertenen en voetschimmels, waarbij ze ook nog eens voor haar klantjes een geestelijke uitlaatklep was. Ja, dan ben je wel toe aan die geweldige rust daar in Luxemburg.

Patrick heeft ondertussen die camping 'even gekocht'. Want Patrick's grootste ambitie is  immers om Judith gelukkig maken, zo zegt hij. Sinds hij haar 7 jaar geleden ontmoette, krijgt hij warme gevoelens van haar lach en vereenzelvigt hij haar met Pippi Langkous. Altijd een uitstekende basis om enkele tonnen te investeren in zo'n mens, toch? Ook Judith erkent dat deze vriendschap bijzonder is. "Geen seksuele relatie", voegt ze er voor de duidelijkheid wel even aan toe, maar voor de rest 'doet ze er alles mee', met die Patrick. Wat dat 'alles' is, specificeert ze niet, maar op Twitter wordt hierover creatief gespeculeerd.

Inmiddels volgen de obligate elementen in dit programma: een afscheidsfeestje voor familie en vrienden, waarbij de opgekropte emoties worden weggekauwd met blokjes kaas en plakjes leverworst, geserveerd op mooie houten plankjes, en weggespoeld met al dan niet bubbelende glaasjes wijn. Dan gaan onherroepelijk de koffers en de hondjes de auto in en wordt de rit naar Luxemburg vlotjes afgelegd. Daar staat Patrick de dames Judith en Ilona al op te wachten, met voor ieder een bosje Hollandse tulpen en een flesje wijn. 

De vrachtwagen met inboedel komt aan en komt prompt eventjes vast te zitten in de modder, maar met wat plankjes onder de wielen en een sleepje met een SUV wordt dat ook weer opgelost, terwijl Judith in haar broek plast van het lachen. 

De huidige eigenaars van de camping, Peter en Anja, zullen de nieuwe eigenaars nog een maandje of wat inwerken alvorens definitief op hun lauweren te gaan rusten. Peter heeft wel wat hartzeer als hij ziet hoe chaotisch en rigoureus Judith's hulptroepen zijn oude zaak volledig op hun kop zetten. Hij is een conservatieve man, en houdt niet van al die veranderingen die Judith's enthousiaste vrijwilligers aanrichten in het etablissement dat hij ruim twintig jaar heeft gerund. Hij voorspelt ook voor de camera dat vele vaste klanten zullen gaan afhaken. Peter heeft duidelijk loslaat problemen. Tja, dan had je de zooi niet moeten verkopen, sukkel! Dan had je trouwens ook die kekke Audi Cabrio niet kunnen kopen waarmee je stad en land gaat aftoeren als 'man of leisure'...

Ondertussen gaat Judith op kennismakingsgesprek bij de plaatselijke burgemeester. De wat aandoenlijke taalverwarring, waarbij Frans, Duits en Engels in een en dezelfde zin worden gebruikt, lost Judith handig op door de burgemeester een bosje 'tulpen aus Holland' aan te bieden. Hee, denkt de oplettende TV-kijker, is dat niet hetzelfde boeketje dat Patrick haar de dag ervoor bij aankomst had gegeven? Ja dus...

Op de camping wordt verwarming, verlichting, tafels, elektriciteit, alles overhoop gehaald en vernieuwd of veranderd. Ook de vergunningen zijn ook nog niet rond, en tot overmaat van ramp wordt de gastank afgekeurd. Maar dat zijn van de standaard kleine strubbelingen die beginnende ondernemers uit Nederland nu eenmaal altijd tegenkomen in het buitenland. Althans in dit programma.

Na enkele weken blijkt Ilona inmiddels overigens boos en gefrustreerd te zijn teruggekeerd naar Purmerend, want ze voelde zich niet begrepen. Judith kan dit verlies wel loslaten, want haar campingvergunning is inmiddels rond, en alleen haar horecavergunning ontbreekt nog. Totdat die laatste er is mag Judith alleen koken voor het kleine legertje vrijwilligers dat haar al weken helpt bij de sloop en wederopbouw van de camping. Want ja, waar je betalende klanten geen voedselvergiftiging wil bezorgen, kijken we niet op een vrijwilliger of twee minder, toch? 

Dan neemt Patrick op een avond Judith mee op date om haar even de sores te laten vergeten. Patrick flirt daarbij als een onhandige schooljongen, en Judith bekijkt hem met onverholen wantrouwen. Deze date gaat niet de boeken in als de meest dampende uit de geschiedenis, zoveel is zeker. Gelukkig komt niet alleen Ilona terug maar arriveren ook de vergunningen om eten te serveren aan betalende gasten en alcohol te verkopen. Dus wordt het hoog tijd voor een officiële opening, net voor het seizoen begint.

3 maanden later: het is inmiddels putje hoogseizoen. De camping begint lekker te lopen. Alleen is Ilona steeds minder vaak in Luxemburg. Ze zegt dat ze zich niet echt meer een deel van het team voelt. De keuken van het camping restaurant wordt ondertussen gerund door Patrick, terwijl Judith serveert, maar helaas soms verkeerde borden bezorgt op de verkeerde tafels. Toch zijn de gasten best wel tevreden, want de biefstukken en schnitzels zijn groot en mals, en daar houden Hollanders van.

Judith geeft ondertussen toe dat het met Patrick best een relatie kan worden. Ze groeit steeds meer naar hem toe, zegt ze. Maar o wee, wat blijkt? Patrick blijkt inmiddels nogal afgekoeld te zijn. Voor hem hoeft een relatie eigenlijk helemaal niet zo. Hij vindt het goed zoals het is. Kan het zijn dat Patrick misschien nog steeds een beetje pissed off is dat Judith zo achteloos zijn met zoveel onuitgesproken liefde gegeven bosje bloemen meteen de dag erna aan de burgemeester heeft doorgegeven? Wie zal het zeggen...

Er lijkt zich een nogal bizarre driehoeksverhouding te vormen, want Ilona is inmiddels toch weer terug en bemoeit zich nogal nadrukkelijk met de de relatie tussen Judith en Patrick. En Patrick bekijkt ook haar met bepaalde warmte in de ogen. De vragen die trending worden op Twitter zijn dan ook: Wie doet wat met wie? Waarmee wordt dat gedaan en waarom? Of wordt het stiekem toch een stomend triootje? 

Helaas geeft het programma geen antwoord op deze cliffhanger van een vraag. De rest moet TV-kijkend Nederland maar zelf invullen. 

Mijn persoonlijke invulling is dat Judith en Ilona eindelijk uit de kast gaan komen en een verhitte lesbische relatie beginnen, waarbij Patrick af en toe mag toekijken, zolang hij maar voor van die grote lekkere biefstukken en schnitzels blijft zorgen. En af en toe een bosje tulpen.... voor het geval de burgemeester nog eens langs komt!

Maar ik kan er naast zitten...

Hendrik Groen, mijn spirit animal

Hendrik Groen is mijn nieuwe spirit animal.

Je “spirit animal” is iemand aan wie je eigenschappen of vaardigheden toedicht, die je zelf ook meent te hebben - of zou willen hebben. Hij of zij weerspiegelt als het ware je innerlijke persoonlijkheid. Het is iemand met wie je jezelf vooral sterk identificeert door de wijze waarop hij of zij reageert op situaties of omgaat met mensen.

Toen ik nog jonger en aanzienlijk mooier was, was Elvis Presley mijn spirit animal, zelfs nog jaren nadat hij vroegtijdig en onzalig aan zijn einde was gekomen. Ik wilde Elvis zijn. Uren stond ik voor de spiegel te oefenen om niet alleen die vetkuif met spuuglok tot de mijne te maken, maar ook om mijn mond die sexy, wat slome grijnslach te laten aannemen die zo kenmerkend was voor The King. Met die vetkuif en spuuglok lukte dat nog enigszins, vooral in de tijd dat ik nog een volle kop met haar had. Met die sexy slome grijnslach is het, naar ik vrees, nooit wat geworden.

Later werd Joe Cocker mijn plaatsvervangende spirit animal. Zijn rauwe, door veel verkeerde vrouwen, veel geestverruimende rookwaar en veel drank verwoeste stemgeluid klonk mij als muziek in de oren. Ook bewonderde ik zijn stage presence, ondanks de wat spastische bewegingen die hij af en toe maakte. Mijn eigen rookwaar is weliswaar altijd aanzienlijk minder geestverruimend geweest, maar het was toch lange tijd zware shag van de Weduwe en ook daar wordt je stemgeluid nou niet bepaald zoetgevooisd van. Drank nam ik slechts met mate in, en voor wat betreft verkeerde vrouwen… ach, laat maar! Maar nog niet zo lang geleden is helaas onze goede oude Joe ons ook al ontvallen.

Dus is nu Hendrik Groen mijn nieuwe spirit animal.

Overigens is Hendrik al dik in de tachtig is, dus lijkt statistisch gezien ook dit spirit animalschap geen lang leven beschoren. Hendrik is de hoofdpersoon in de tv-serie “Het Geheime Dagboek van Hendrik Groen”, op woensdagavonden te bewonderen bij Omroep Max op NPO1. Een heerlijke serie met echte glansrollen van de twee hoofdrolspelers, Kees Hulst als Hendrik Groen en André van Duin als diens beste vriend Evert Duiker. Wie die serie nog niet volgt, moet zeker overwegen dat alsnog te gaan doen. Het is een pareltje.

De echte ’real life’ Hendrik Groen heeft zelfs twee boeken geschreven. Het eerste deel heet “Pogingen iets van het leven te maken” en Hendrik begon dat verhaal in dagboekvorm te schrijven toen hij 83 en ¼ jaar oud was. Het is dat eerste deel waarop de tv-serie is gebaseerd. Het tweede deel heet “Zolang er leven is”, en het schrijven van dat oeuvre nam een aanvang toen Hendrik inmiddels al 85 was. Het speelt zich allemaal af in een verzorgingsinstelling voor bejaarden in Amsterdam Noord. Hendrik is een van de bewoners. Zijn beste vriend is Evert Duiker, die in een aanleunwoning woont die dus tegen de instelling aanleunt. Hendrik heeft een kamer in de instelling zelf.

Hendrik is een lieve, zorgzame, bescheiden en welbespraakte man, die ze ondanks zijn gevorderde leeftijd nog allemaal heel goed op een rijtje heeft in de bovenkamer. Goed, het ouder wordende lijf wil niet meer zo erg, want Hendrik heeft last van een aantal niet bedreigende maar wel vervelende ouderdomskwaaltjes en zijn actieradius wordt steeds beperkter. Maar hij is erudiet, beleefd en uiterst welbespraakt. En hij doet geen vlieg kwaad.

Hendrik is een geboren pacifist en hij houdt absoluut niet van openlijke conflicten, niet met zijn medebewoners en zeker niet met de strenge directie van de instelling, belichaamd door directrice mevrouw Stelwagen. Maar hij mag wel graag lijdzaam verzet plegen tegen het strenge en soms onbegrijpelijk betuttelende regime van mevrouw Stelwagen. Dat verzet geeft hij vorm door subtiele rebellie, zonder dat het eigenlijk iemand opvalt. 

Dit uit zich niet alleen in het uiterst precies optekenen in zijn dagboek van alles wat hij observeert inzake de gang van zaken in de instelling, maar ook in het oprichten en vormgeven van een select clubje al even latent-rebelse medebewoners, een clubje onder de naam “Omanido”, hetgeen staat voor “Oud MAar NIet DOod”. Tegen de regels van het huis in, organiseert het clubje twee maal per maand een uitje met elkaar om de dagelijkse sleur van het obligate instellings-vermaak en -eten te doorbreken. Iedere keer is een ander clublid aan de beurt om het uitje te concipiëren en te organiseren. Daarbij verplaatsen ze zich in een busje, waar maar acht personen in kunnen. Vandaar het selecte karakter van het clubje. 

Kijk, in bovenstaande twee alinea’s staat keurig samengevat waarom Hendrik Groen mijn nieuwe spirit animal is. Want in al die eigenschappen, eigenaardigheden en vaardigheden van Hendrik zie ik toch opmerkelijk veel van mijn eigen persoonlijkheid weerspiegeld. Ook bij mij zit het in de bovenkamer best nog wel snor, maar wil het lijf niet altijd meer mee met de stunts die mijn kop bedenkt. Klassiek voorbeeld: ik was deze vrijdagnamiddag weer oppas-opa bij mijn kleinzoon Jesse van 5, die in Hoofddorp woont in de Anton Geesinkstraat. Dat doe ik maar eens in de twee weken. De andere vrijdagen neemt zijn andere opa voor zijn rekening, en die woont ook in Hoofddorp, dus dat scheelt een hoop gerij. Jesse had een vriendje uit zijn klas te spelen en de twee vijfjarigen wilden voetballen op straat. Dus deze “action opa” deed natuurlijk dapper mee. Tot ik een bijzonder getructe kap-draaibeweging probeerde, daarbij vol op de bal stapte en languit op mijn plaat ging, midden op de godzijdank autoluwe Anton Geesinkstraat. Alsof ik met een o soto gari gevloerd was door de Grote Meester himself. Gelukkig was het enige dat beschadigd was mijn ego, en misschien het ideaalbeeld dat ik vurig hoop dat mijn kleinzoon heeft van zijn opa.

Ik heb ook net als Hendrik Groen een pesthekel aan conflicten en zoek altijd de vreedzame oplossing, zelfs als dat betekent dat ik mijn overschot aan gelijk moet opgeven. Mijn #teerbeminde zou daarover kunnen meepraten, ware het niet dat zij dat om haar moverende redenen liever niet doet. En net als Hendrik zou ik graag zo’n clubje gelijkgestemde zielen bijeenbrengen om dingen mee te ondernemen die ons allen plezier verschaffen. Alleen zou mijn clubje anders heten. Ik denk aan “Mèpè Manosprilé”, hetgeen dan zou moeten staan voor “MEt PEnsioen MAar NOg SPRIngLEvend”. Hoewel… Mèpè Manosprilé klinkt misschien toch een beetje te veel als de naam van een overjarige flamenco danser met van die klapperende castagnetten. Misschien toch maar die naam heroverwegen. Het zou in ieder geval een clubje lieden moeten zijn die net als ik recent zijn gepensioneerd na een druk, welbesteed werkzaam leven. En die net als ik er toch wat moeite mee blijken te hebben om te aanvaarden dat al die onmetelijke kennis, ervaring en wijsheid die wij in de loop van een boeiende en verantwoordelijke professionele loopbaan hebben opgebouwd toch niet meer van ons verlangd wordt. Hoezeer we dat in ons hart ook zouden willen.

Het met pensioen gaan heb ik met succes nog een aantal jaren over de wettelijk geregelde uiterste houdbaarheidsdatum weten heen te tillen, maar onvermijdelijk was daar een tweetal jaren geleden toch het moment dat ik van de ene dag op de andere ontlast werd van al die zware verantwoordelijkheid die ik jaren had getorst en verdween daarmee ook die adrenaline rush van een drukke, interessante en internationale werkkring. Dat was toch wel een beetje cold turkey gaan, en het is mede te danken aan het geduld, het begrip en het lieve karakter van #teerbeminde dat ik daarmee uiteindelijk toch in het reine ben gekomen. Dat en het feit dat het constant aandacht moeten geven aan collega’s, stakeholders en personeel nu heeft plaatsgemaakt voor het constant aandacht moeten geven aan vijf energieke high maintenance kleinkinderen. Drie ervan wonen letterlijk bij ons om de hoek in Rosmalen, en de twee anderen dus op een uurtje rijden in Hoofddorp. Maar daarover meer in een andere blogpost.

Terug naar Hendrik Groen, mijn spirit animal.

Hendrik is natuurlijk aanzienlijk ouder dan ik ben. IJs en weder dienende zal ik in januari 2018 de grens van 70 jaar bereiken. Een best wel respectabele leeftijd, maar in de ogen van Hendrik ben ik natuurlijk nog maar een snotneus die net komt kijken. Zo heeft Hendrik als jonge jongen nog de oorlog en de hongerwinter doorgemaakt. Zelf ben ik een lid van de generatie babyboomers, u weet wel, die lieden met over het algemeen meer geld dan verstand, die met hun in tijden van extreme welvaart gespaarde pensioen zich kunnen veroorloven om wanstaltig grote caravans te kopen achter hun al even grote SUV’s en die – volgeladen met Hollandse lekkernijen – liefst in groepsverband door heel Europa heen te loodsen, zoals te zien in die andere voortreffelijke serie op tv, “We Zijn Er Bijna”. Zelf heb ik overigens een broertje dood aan caravans en al helemaal aan reizen in groepsverband, dus wie van mijn lezers hoopt deze Tweeter Opa ooit in die serie tegen te komen moet ik toch teleurstellen.

En toch merk ook ik dat met het verstrijken van de jaren je niet alleen milder wordt maar dat ook je ambities een tandje of wat teruggeschroefd worden. Waar ik nog tot en met de dag dat ik met pensioen ging altijd ambitieus ben geweest en gebleven, is het niveau van mijn ambities heden ten dage recht evenredig met de hoeveelheid haar op mijn hoofd. Ter verduidelijking: daar waar ik vroeger met gemak die vetkuif en spuuglok van Elvis Presley kon reproduceren op mijn eigen hoofd, bevindt zich tegenwoordig bovenop mijn hoofd een van begroeiing ontdane helihaven van een formaat waarop het Amerikaanse leger hun Huey helikopters makkelijk zouden kunnen laten landen. En ik vrees dat het ook met mijn ambities die kant is opgegaan: een steeds groter wordende kale, lege plek.

Toch heb ik nu weer één kersverse, nieuwe ambitie, en ook daarvoor ben ik erkentelijkheid verschuldigd aan Hendrik. Mijn ambitie als nog-net-geen-70-jarige is om over een jaar of vijftien, als ik net zo oud ben als Hendrik Groen nu is, nog eenzelfde intellectuele en creatieve geest te hebben zoals hij heeft bewezen nog steeds te hebben op de leeftijd van 85. En ondertussen mijn kleinkinderen te hebben zien ontwikkelen tot jong volwassenen waar ik trots op ben en van hou. En dat alles liefst met mijn #teerbeminde aan mijn zijde. Dat is het: de sum total van mijn ambities tegenwoordig. Is dat teveel gevraagd?

Niet als Hendrik Groen je spirit animal is…

Deze saga is echt "Helemaal Het Einde" - Deel II

Het kon niet uitblijven. Er moest nog een Deel II komen van de saga over “Helemaal Het Einde”, op RTL 4. In Deel I van deze blog-saga werd het programma concept uit de doeken gedaan en konden we al wat uitgebreider kennis maken met twee van de families die de hoofdrollen vervullen in deze sage, te weten de families Pos en van Wychen. 

Vandaag is het dan tijd voor een wat nadere kennismaking met de wel zeer bijzondere familie van Kooij, bestaande uit vader Jeroen, moeder Linda, zoon Dean en dochters Inez en Jana. 

Daar waar dochtertjes Inez en Jana zichtbaar de genen combineren van Jeroen en Linda, is het niet duidelijk uit welke genetische pool oudste zoon Dean van 14 precies komt. Het vermoeden lijkt gerechtvaardigd dat hij geadopteerd is. 

Vader Jeroen heeft zich vrijwel vanaf het begin al ontpopt als de op Twitter meest gehate en verguisde figuur van het hele rariteitenkabinet daar in Chili. Hij laat daarbij zelfs Sjtefan Posj ver achter zich, en dat is al een prestatie op zich. 

De universele weerzin die Jeroen inmiddels bij TV-kijkend en twitterend Nederland oproept heeft niet alleen te maken met zijn esoterische zweverigheid, maar veel meer nog zijn onmetelijke luiheid, zijn kwalijke gewoonte om daarom anderen al het werk voor hem te laten doen - terwijl hij zelf overigens wel met de eer wil gaan strijken - en tenslotte met zijn kleptomane trekjes. Hij steelt namelijk als de raven: alles wat niet stormzeker is vastgeschroefd in Chili is in principe fair game voor de grijpgrage handjes van Jeroen. Of het nu om appeltjes op de markt, om keien in iemands privé-tuin of om houten planken gaat, Jeroen weet er altijd wel raad mee. 

Jeroen is yoga goeroe en ziet het als zijn levensmissie om met zijn zeldzaam verlichte geest ons allen de weg wijzen door het moeras van het leven. Dat doet hij het liefste door yoga lessen te geven, aan de lopende band tegeltjeswijsheden te spuien en filosofische boeken te schrijven.

Het was dan ook voor Jeroen eigenlijk een godsgeschenk dat hij ergens halverwege de lente het slachtoffer werd van een ernstig bedrijfsongeval, toen hij een watertank van 3,500 liter hoogstpersoonlijk had geplaatst  bovenop een uiterst gammele, met bij elkaar geroofde tweedehands spijkers in elkaar getimmerde houten constructie die zo leek te zijn weggelopen uit het Grote Padvinderboek. Toen hij daarna met een tuinslang die tank aan het vullen was met 3,500 liter water, stuikte het hele zwikkie conform de verwachtingen als een kaartenhuis in elkaar en donderde Jeroen een meter of drie naar beneden om aldaar aangekomen ook nog eens bedolven te worden onder de restanten van zijn houten constructie en van die kunststof tank, weggespoeld met enkele duizenden liters water. 


Paniek alom, en de ijzingwekkend schrille kreten van zijn geliefde Linda "Jeroen!! Jeroentje!! JEROEN lieverd!! JEROOOEEEENNNN!!!"snijden zelfs vandaag de dag nog door mijn ziel. Het netto resultaat was dat Jeroen best wel veel pijntjes had in zijn rug, die er ook bepaald niet beter op werden onderweg naar het ziekenhuis, in de door Linda bestuurde pick up truck, navigerend door de blutsen en builen op La Sirena. De diagnose in het ziekenhuis was dat Jeroen een aantal breukjes had in opgelopen in een stuk of wat ruggenwervels. 

Kwam dat even goed uit! Het gaf Jeroen de perfecte vrijbrief om deze "bijna-dood ervaring" daarna maandenlang tot de laatste druppel uit te melken en een eindeloze rij goedwillende en argeloze lieden al het zware of fysieke werk voor hem te laten doen. Hij gebruikte zijn revalidatietijd om een boek te schrijven over hoe je moet leven, terwijl 'vrienden' en toevallige passerende Nederlandse families op wereldreis meedogenloos werden ingeschakeld om Jeroen's huis af te bouwen. De uitgever vond het boek nog niet geweldig en vroeg om een aanzienlijke herziening. Het moest eigenlijk helemaal herschreven worden. Nou, daar had Jeroen dan weer zijn Linda voor. En zo heeft Jeroen voor alles en nog wat zijn willige slaafjes. Vooral Pablo en Hernan, twee hele lieve Chileense middelbare homo's die in Nederland hebben gewoond, worden door Jeroen en familie te pas en te onpas misbruikt. Niet alleen werden ze constant aan het werk gezet voor allerlei rotklussen, Jeroen en zijn hele gezin crashten ook nog eens met hun hele gezin maandenlang in het huis van Pablo en Hernan omdat dat in de Chileense winter meer comfort bood dan het bouwwerk dat anderen inmiddels voor jeroen hadden gebouwd op La Sirena. Inmiddels zijn Pablo en Hernan ook ingeschakeld en zelfs business partners geworden in de yoga school die Jeroen wilde opzetten in Pichilemu.  

Linda is maar net een tandje minder erg dan Jeroen waar het het misbruik maken van behulpzame mensen betreft, maar ze onderneemt zelf tenminste ook nog soms het een of ander. En ze heeft het laatste woord als het om de inrichting van de yogaschool gaat. Verder valt Linda vooral op als twee van haar spruiten tijdens een trektocht door de bergen plotseling vermist blijken te zijn. Want dan roept ze keihard: "Jeroen!!! CODE ROOD!!!". Wat dat betekenen mag, God mag het weten, maar Jeroen gaat bij het horen van deze noodkreet prompt zitten, want zijn rug, weet je wel...

De twee dochtertjes Inez en Jana zijn eigenlijk vrij onopvallend, maar oudste zoon Dean is daarentegen wel een blikvanger. Vooral omdat die arme jongen zich zichtbaar en hoorbaar doodongelukkig voelt in dat Chili. Hij is een normale gezonde teenager en hij mist zijn bro's en homey's in Nederland. En hij pubert als de ziekte. In het begin van de serie was hij nog kortstondig hals over kop verliefd geworden op dat schattige meisje Eva van 13 bij de familie van Wychen. Twitterend Nederland vond dat prachtig, Eva trouwens ook, maar die prille relatie lijkt daarna toch stilletjes een zachte dood te zijn gestorven. 
Ter compensatie heeft Dean zich nu op surfen gestort, want dat kun je toevallig heel goed daar in Pichilemu. Die waves zijn echt 'de max'. Maar in zijn hart wil Dean maar een ding, en dat is terug naar Nederland. Twitterend Nederland heeft ook echt met hem te doen. 

Inmiddels draait de yoga school in Pichilemu op volle toeren en worden er in hetzelfde door Pablo en Hernan vertimmerde pand ook Zumba lessen gegeven door mensen die daar echt verstand van hebben. Bij alles doen Pablo en Hernan vol enthousiasme mee. En ook Linda heeft de Zumba lessen in haar hart gesloten, hoewel ze goudeerlijk erkent dat haar Hollandse heup- en bilpartij hier toch niet echt voor ontworpen is. 

En wederom is er inmiddels een boek uit Jeroen's pen gevloeid, dit keer een boek over yoga. Omdat dat boek vooral op de Nederlandse markt mikt, kreeg het de titel mee: "The Travelling Yoga Family" en het is nu al verkrijgbaar bij Bol dot com en de de betere boekhandels. Waarom die titel in het Engels moest wordt niet helemaal duidelijk, maar Jeroen en Linda spreken zelfs Engels tegen hun Nederlandse kinderen die naar een Spaanstalige school gaan en inwonen bij twee chileense homo's. Dus misschien heeft het daar mee te maken.

Tenslotte zijn er inmiddels ook Karel en An, een half Nederlands (hij), half Vlaams (zij) koppel babyboomers waarvan een dochter toevallig in Pichilemu woont, getrouwd met een Chileen en die dochter heeft inmiddels een kind gebaard. Dus opa Karel en oma An zijn nu ook neergestreken in Pichilemu en in deze tv-serie. Het twitterend publiek is daar allesbehalve blij mee, want niet alleen verstoort het de oorspronkelijke opzet van het programma, Karel en An zijn ook zo mogelijk nog meer zweverige typetjes dan Jeroen. Karel en An moet je bij wijze van spreken met drie tien-tons ankers aan de grond vastketenen, anders zweven ze zo weg. 

Die dochter was natuurlijk niet voor niets uit Nederland vertrokken om met haar man een gezin te stichten in Chili. Die wilde natuurlijk die ouders ontlopen. Daarbij de vaststelling dat An niet de moeder maar de stiefmoeder is die dochter, Dochterlief overweegt nu waarschijnlijk welke godvergeten plek op deze aardkloot ze nu weer naar moet verhuizen om die Karel en An te ontlopen. Dus laten wij ook maar niet te veel woorden vuil maken aan dit bizarre koppel overjarige hippies.

En daarmee zijn we gekomen bij "Helemaal Het Einde"van deze saga. De eindredactie van deze blog wenst u verder veel kijkplezier!

"Ik Vertrek" naar Tenerife voor kipsateetjes

In “Ik Vertrek” van zondag 12 november 2017 maken we dit keer kennis met ex-bankmedewerker Girbe en opleidingskundige Ronald, twee middelbare heren die een liefdevolle relatie koesteren. Girbe is al jong weduwnaar geworden toen zijn al even jonge echtgenote Jolanda plotseling overleed aan hersenbloeding, kort nadat zoon Imran was geboren. Het gat in Girbe’s leven is inmiddels opgevuld door zijn huidige relatie met Ronald.

Samen besluiten ze een restaurant over te nemen genaamd Happas, in Playa de las Americas op het zonnige Tenerife. Ronald geeft zijn baan in een ziekenhuis voor de zekerheid toch nog maar even niet op, want hij twijfelt nog een beetje of Happas inderdaad "een lot uit de loterij" zal blijken te zijn of dat er wellicht toch nog ergens een addertje onder het gras loert. Als toekomstig horecatycoon loopt Girbe daarentegen over van vertrouwen en van bedrijfsvisie. Hij weet zeker dat Happas een succes zal zijn als internationaal restaurant. "Een beetje lounge-achtig met een tafeltje of twaalf", zo omschrijft Girbe als een ware deskundige deze parel . En ze kunnen meteen gaan draaien, zo had de verkoper hen verzekerd, ook al hebben de heren feitelijk geen enkele horeca ervaring. Maar in Playa de las Americas schijnt het in ieder geval eeuwigdurend lente te zijn, dus wat kan er in vredesnaam fout gaan?

Girbe’s inmiddels 18-jarige zoon Imran ziet de hitte en de drukte op Tenerife helemaal niet zitten en verkiest om in zijn uppie achter te blijven in Nederland. Gelukkig wil Ronald wel mee om het Canarische avontuur aan te gaan, onder achterlating van zijn stokoude moeder. De voor “Ik Vertrek” inmiddels obligate afscheidsceremonie vindt dit keer plaats in de sportschool waar de heren al jaren hun spiertjes staalden voor wat er nu op Tenerife ongetwijfeld op hun af gaat komen. Het al even obligate setje familie, vrienden en kennissen verklaart gewillig voor de camera hoezeer zij het bewonderen dat op deze leeftijd de mannen "toch nog hun droom durven na te jagen". Waar hebben we dat vaker gehoord?

En dan komt onvermijdelijk de dag van het vertrek. Knuffels op Schiphol voor Imran en voor Ronald's moeder, en dan gaan met die banaan, als de gevleugelde wiedeweerga richting Tenerife. Aldaar worden ze opgewacht door een vriend genaamd Michael, die zorgt voor de eerste logeeropvang. Girbe en Ronald kunnen haast niet wachten om hun restaurant Happas te gaan bekijken. Met verliefde blikken staren ze naar het wat vermoeid ogende decor. 

Dan ontmoeten ze ook huidige eigenaar Arjan en diens makelaar voor de deal, en dit onder het genot van een drankje ter voorbereiding van de formele eigendomsoverdracht. Maar nog tijdens dit aangename samenzijn komen er lijken uit de kast. Een zogenaamde kennis meldt zich per SMS of app bij Girbe met de mededeling dat de heren een kat in de zak kopen. Te duur en allerlei problemen, zo beweert deze boze tong. De toch al aanwezige latente twijfel bij Ronald wordt hierdoor nog meer aangewakkerd, maar Girbe wil geen kwaad woord horen en is zijn wiek geschoten dat iemand zijn gezonde oordeel in twijfel zou durven trekken. En dus wordt de deal toch doorgezet. Voor 98,000 Euro verandert de goodwill en inventaris van het restaurant daarna bij de notaris van eigenaar.  Deze belangrijke stap wordt  bezegeld met een warme knuffel tussen Girbe en Ronald, die daarna meteen ook kennismaken met hun nieuwe personeelsleden en de gebruikelijke leveranciers.

Ronald en Girbe worden daarbij in detail op de hoogte gebracht van het bestaande menu, dat vooral veel oer-Hollandse lekkernijen omvat zoals patat, kroketten, uitsmijters en kipsaté. Niet bepaald de meest uitdagende culinaire hoogstandjes, maar bepaald geen sinecure voor twee nieuwbakken restaurateurs die nog nooit eerder iets in de horeca hebben gedaan. Gelukkig is er bij het personeel de Nederlandse Yvonne, een vrouw met een door mislukte liefde, drank, sigaretten en te veel Canarische zon geteisterd gezicht onder geblondeerde coiffure. Yvonne heeft zeker 12 jaar ervaring in biertjes tappen. Yvonne is daarom een echte asset. Vindt ze zelf in ieder geval.

Achter in of naast de zaak (dat werd de deze blogger tijdens de uitzending niet helemaal duidelijk) wenkt er plotsklaps iemand met een lokkend vingertje vanachter een soort vliegengordijn. Het blijkt de nogal struis gebouwde uitbaatster te zijn van iets wat verdacht veel lijkt op een aantal peeskamertjes. De dame in kwestie is rijkelijk gedecoreerd met vervaarlijk uitziende tatoeages. Ze is kennelijk bereid om massages te geven. Handig! Als je eten tegenvalt, hoef je toch niet helemaal voor niks te zijn gekomen...

Ondertussen blijkt helaas dat ongeveer het hele waterleidingsysteem zo rot is als een mispel en vervangen moet worden. Een dure loodgieter moet voor veel geld de hele zwik vervangen. En alsof dat nog niet erg genoeg was, moeten Ronald en Girbe ook nog eens onder bezielende leiding van vorige eigenaar Arjan leren hoe het hypermoderne touchscreen kassasysteem werkt. Overigens, aan zakelijk instinct ontbreekt het Girbe bepaald niet. hij stelt aan Ronald voor om samen een gedegen marktonderzoek te doen door incognito te gaan eten bij de concurrerende horeca etablissement, en zo te kunnen vaststellen hoe zij in Happas onderscheidend bezig kunnen zijn.

Dan komt het moment dat het restaurant voor het eerst onder hun leiding draait. De rollen worden verdeeld: Ronald doet de bediening en loopt zich dus rot, terwijl Girbe op een strategische plek overzicht staat te houden. En dan arriveren de eerste betalende klanten. Ronald gaat er op af, gewapend met een op een Statenbijbel lijkende menukaart. De gasten bestellen onder andere mixed grill, een uitsmijter ham en kaas, frietjes en varkenshaas saté. Oei, die veelheid aan voorkeuren is voor Ronald erg verwarrend, want die instrueert vervolgens de kok om een omelet met ham en kaas te maken, maar weet niet goed hoe dat moet. Gelukkig dat Yvonne ter plaatse is om de heren ook te leren dat een kipsaté iets anders is dan een stuk kip, met als onderscheidend verschil dat bij saté er stukjes kip op een spies dienen te worden geschoven. Je ziet dat er een wereld open gaat voor onze nieuwe horeca uitbaters.

Na drie weken is het tijd voor Ronald om weer tijdelijk terug te keren naar Nederland en staat Girbe er dus even alleen voor. Gelukkig keert Ronald al snel weer terug, een baan armer maar een tedere welkom-kus van Girbe rijker. Blijmoedig storten ze zich nu verder in hun horeca avontuur. Het voornamelijk Nederlandse cliënteel van restaurant Happas  blijkt over het algemeen de zaak wel te waarderen, mede omdat Hollanders nu eenmaal makkelijk te lijmen zijn met de combinatie frietjes, kroketjes, sateetjes, een biertje en de constant aanwezige sportuitzendingen op de strategisch opgestelde beeldschermen in het restaurant.  Scoort Arjen Robben weer eens een Oranje goal, dan veert het hele restaurant als één man op.

Nadat ze aldus ruim zeven maanden in bedrijf te zijn geweest, zijn we nog even getuige van een discussie tussen Girbe en Ronald over of ze de zaak nu wel of niet weer zullen doorverkopen. Ronald lijkt van het hele gedoe af te willen, wat niet onlogisch is gezien het feit dat hij doorgaans het hardste moet werken van de twee. Girbe daarentegen wil het nog wel even doorzetten, ook al mist hij zijn zoon in Nederland steeds meer. Girbe ontdekt ook dat er in de horeca op Tenerife zoiets bestaat als een wisseling van seizoenen en dat je in bepaalde hoogseizoen maanden een buffer moet opbouwen voor de wat stillere maanden. 

Voor wat betreft het besluit of compromis dat de heren uiteindelijk inzake dit dilemma zullen bereiken, blijven we als trouwe kijkers van “Ik Vertrek” aan het slot van de uitzending helaas toch een beetje op onze honger zitten.

En dat in een restaurant in Playa de las Americas dat het serveren van frietjes, Wiener schnitzels, kaaskroketten en kipsaté inmiddels tot een ware kunst heeft verheven…

Tot de volgende "Ik Vertrek" dan maar weer?