In de uitzending van “Ik Vertrek” van KRO/NCRV op
zondagavond op 5 november 2017 maakte tv-kijkend Nederland kennis met het
30-something yuppie-koppel Wim-Martijn en Elsemarijn, gezegend met drie
bloedjes van kinderen in de leeftijdscategorie “net-uit-de-luiers”. Voor
twitterend Nederland had het misschien efficiënter geweest als
het koppel gewoon Henk en Ingrid hadden geheten, want dat typt lekker kort.
Maar ja, zo heetten ze dus helaas niet…
Het kriebelde al een tijdje, vooral dan bij Elsemarijn.
In haar jongere jaren had ze al eens een tijdje in Afrika gewerkt, en ze wist
het ook nu zeker: ze wilde wéér “iets in het buitenland gaan doen”. Echtgenoot Wim-Martijn had het in
Nederland eigenlijk best wel naar zijn zin als product manager van vuurkorven
en andere vrij nutteloze huishoudelijke attributen. Dus die had niet zo veel
zin in zo’n avontuur in het buitenland. Maar zoals later in de uitzending
pijnlijk duidelijk zou worden heeft Wim-Martijn thuis niet echt veel in te
brengen.
Dus werd er een “compromis” gesloten en besloot het
koppel (lees: Elsemarijn) om met hun drie jengelende bloedjes af te reizen naar
Italië om daar een camping te gaan inrichten en uitbaten. Met dat mooie land hadden
ze immers ervaring: een jaartje of wat terug waren ze daar ook al eens geweest voor
een vakantie van veertien dagen. Het feit dat ze toen al na vijf dagen teleurgesteld weer
huiswaarts waren gekeerd mocht nu de pret niet drukken. Dit keer ging het tenslotte niet
om een verblijf van twee weken verblijf maar om “forever”.
De respectievelijke jobs werden derhalve opgezegd, en de woning
in Nederland goed verkocht. Daarvoor in de plaats werd een braakliggend stuk
land gekocht met een niet al te best onderhouden woning er op, in een dorpje ergens
in de streek Le Marche in bella Italia. Met veel tranen – vooral dan bij
Wim-Martijn – werd afscheid genomen van familie en vrienden. Oma was nogal aangedaan;
ze had die drie telgjes immers vanaf hun allereerste poepluier van heel nabij zien opgroeien
en dan doet zo’n afscheid toch een beetje pijn. Ook de twee broers van
Elsemarijn waren bij het afscheid van de partij. Hun ouders hadden al hun kinderen
poëtische namen gegeven: naast dochterlief Elsemarijn stonden daar haar broers
Jelmer en Sybren.
Met drie kinderen ingesnoerd in MaxiCosi’s op de
achterbank vertrok het gezelschap de volgende ochtend voor dag en dauw richting
Italië. Daar aangekomen sprong Elsemarijn meteen geestdriftig de auto uit en verklaarde luidkeels dat ze “in de
actiestand stond”. Wim-Martijn was iets terughoudender: bij hem “moest het
allemaal nog even indalen”, zo sprak hij raadselachtig. Wat er precies nog moest indalen werd verder niet
geheel duidelijk maar het gaf op Twitter in ieder geval wel aanleiding tot hilarische
speculaties.
Vanaf dat moment ging er - zoals gebruikelijk - veel mis. Dat begon al met het kennismakingsbezoek
bij de plaatselijke burgemeester, om de officiële vergunning aan te vragen voor
het uitbaten van de camping. De drie monstertjes mochten ook mee, maar besloten
zich dermate te misdragen dat de burgemeester midden in zijn zorgvuldig
ingestudeerde welkomstwoord stilviel en deze nieuwe schaapjes in zijn kudde aanschouwde
met een blik waarmee een kat de zojuist door hem gevangen huismus pleegt te
bekijken: er sprak nauwelijks verholen moordlust uit.
Desondanks kwam de vergunning er toch, en konden de
werkzaamheden beginnen. Er moesten nog een aantal andere aanloopprobleempjes worden
overwonnen, zoals lekkend sanitair in het woonhuis, een verwarming die midden
in de winter kapot was, een in de modder vastgelopen vrachtwagen met
bouwmateriaal en meer van dit soort kleine rimpelingen. Als Tv-kijker hadden we
het gevoel dat we naar een onafwendbaar treinongeluk zaten te kijken, ware het
niet dat Elsemarijn met grote daadkracht de leiding nam over alles en iedereen.
via GIPHY
via GIPHY
Professioneel was ze Nederland deeltijds coach geweest,
maar als een volleerde dril sergeant blafte ze nu alles en iedereen – man,
kinderen, Italiaanse bouwvakkers en leveranciers - in het gareel met een verve
waarop het Noord-Koreaanse leger jaloers zou zijn. Dat ze daarbij haar eigen
bloedjes van kinderen af en toe fysiek torpedeerde moesten die schatjes maar
voor lief nemen. Die mochten trouwens van haar best wel even met die kettingzaag
spelen, terwijl mamma haar verbale pijlen vooral richtte op pappa, van wie
inmiddels steeds duidelijker werd wat er nu precies bij hem nog moest indalen.
De consensus op Twitter was dat Wim-Martijn’s teelballen klaarblijkelijk in
Nederland waren vergeten, als hij ze tenminste al ooit had gehad of als
Elsemarijn ze niet ooit chirurgisch had verwijderd na de geboorte van de
laatste telg.
En toch, ondanks het stelselmatig afzeiken door
Elsemarijn van haar wederhelft (“Hee Wim, kijk Wim, zeg Wim, let eens op
Wim, Wim loop je even mee, kom Wim, doe normaal Wim, kijk eens Wim, nu even
niet Wim”) nam de
camping langzaam maar zeker vorm aan, en zelfs de zwembad perikelen raakten
uiteindelijk opgelost. Om dat succes te vieren organiseerde Elsemarijn voor
haar inmiddels ook volledig murw gedrilde campinggasten een heuse expeditie langs
de plaatselijke beek. En het absolute hoogtepunt kwam toen de burgemeester –
inmiddels iets minder moordlustig naar het Tammenga kroost kijkend dank zij de
plaatselijke wijn – het lintje kwam doorknippen om de camping officieel te
openen.
Wim-Martijn toonde zich een voorbeeldige echtgenoot: hij
knuffelde zijn Elsemarijn onder het uitspreken van datgene wat heel Twitterend
Nederland al lang had geconcludeerd: “Nee, jij kan soms echt een ontzettende bitch zijn”. Waarna hij haar liefkozend knuffelde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten