In “Ik Vertrek” van
zondag 12 november 2017 maken we dit keer kennis met ex-bankmedewerker Girbe en opleidingskundige
Ronald, twee middelbare heren die een liefdevolle relatie koesteren. Girbe is al jong weduwnaar geworden
toen zijn al even jonge echtgenote Jolanda plotseling overleed aan hersenbloeding, kort nadat
zoon Imran was geboren. Het gat in Girbe’s leven is inmiddels opgevuld door zijn huidige relatie met Ronald.
Samen besluiten ze een restaurant over te nemen genaamd Happas, in Playa de las
Americas op het zonnige Tenerife. Ronald geeft zijn baan in een ziekenhuis voor
de zekerheid toch nog maar even niet op, want hij twijfelt nog een beetje of Happas inderdaad "een lot uit de loterij" zal blijken te zijn of dat er wellicht toch nog ergens een
addertje onder het gras loert. Als toekomstig horecatycoon loopt Girbe daarentegen over van vertrouwen en van bedrijfsvisie. Hij weet zeker dat Happas een succes zal zijn als internationaal restaurant. "Een beetje lounge-achtig
met een tafeltje of twaalf", zo omschrijft Girbe als een ware deskundige deze parel . En ze kunnen meteen gaan draaien, zo had de verkoper hen verzekerd,
ook al hebben de heren feitelijk geen enkele horeca ervaring. Maar in Playa de
las Americas schijnt het in ieder geval eeuwigdurend lente te zijn, dus wat
kan er in vredesnaam fout gaan?
Girbe’s inmiddels 18-jarige
zoon Imran ziet de hitte en de drukte op Tenerife helemaal niet zitten en verkiest om in zijn uppie achter te
blijven in Nederland. Gelukkig wil Ronald wel mee om het
Canarische avontuur aan te gaan, onder achterlating van zijn stokoude moeder. De voor “Ik Vertrek”
inmiddels obligate afscheidsceremonie vindt dit keer plaats in de sportschool
waar de heren al jaren hun spiertjes staalden voor wat er nu op Tenerife ongetwijfeld
op hun af gaat komen. Het al even obligate setje familie, vrienden en kennissen
verklaart gewillig voor de camera hoezeer zij het bewonderen dat op deze leeftijd de
mannen "toch nog hun droom durven na te jagen". Waar hebben we dat vaker gehoord?
En dan komt
onvermijdelijk de dag van het vertrek. Knuffels op Schiphol voor Imran en voor Ronald's moeder, en dan gaan met die banaan, als de gevleugelde wiedeweerga richting
Tenerife. Aldaar worden ze opgewacht door een vriend genaamd Michael, die
zorgt voor de eerste logeeropvang. Girbe en Ronald
kunnen haast niet wachten om hun restaurant Happas te gaan bekijken. Met
verliefde blikken staren ze naar het wat vermoeid ogende decor.
Dan ontmoeten
ze ook huidige eigenaar Arjan en diens makelaar voor de deal, en dit onder het genot
van een drankje ter voorbereiding van de formele eigendomsoverdracht. Maar nog tijdens dit
aangename samenzijn komen er lijken uit de kast. Een zogenaamde kennis meldt
zich per SMS of app bij Girbe met de mededeling dat de heren een kat in de zak
kopen. Te duur en allerlei problemen, zo beweert deze boze tong. De toch al aanwezige latente twijfel bij Ronald wordt hierdoor nog meer aangewakkerd, maar Girbe wil geen
kwaad woord horen en is zijn wiek geschoten dat iemand zijn gezonde oordeel in
twijfel zou durven trekken. En dus wordt de deal toch doorgezet. Voor 98,000 Euro
verandert de goodwill en inventaris van het restaurant daarna bij de notaris van eigenaar. Deze
belangrijke stap wordt bezegeld met een warme knuffel tussen
Girbe en Ronald, die daarna meteen ook kennismaken met hun nieuwe
personeelsleden en de gebruikelijke leveranciers.
Ronald en Girbe worden
daarbij in detail op de hoogte gebracht van het bestaande menu, dat vooral veel oer-Hollandse
lekkernijen omvat zoals patat, kroketten, uitsmijters en kipsaté. Niet bepaald
de meest uitdagende culinaire hoogstandjes, maar bepaald geen sinecure voor twee nieuwbakken restaurateurs die nog nooit eerder iets in de horeca hebben gedaan. Gelukkig is er bij het
personeel de Nederlandse Yvonne, een vrouw met een door mislukte liefde, drank,
sigaretten en te veel Canarische zon geteisterd gezicht onder geblondeerde coiffure. Yvonne heeft zeker 12 jaar ervaring in biertjes tappen. Yvonne is daarom een echte asset.
Vindt ze zelf in ieder geval.
Achter in of naast de zaak
(dat werd de deze blogger tijdens de uitzending niet helemaal duidelijk) wenkt er plotsklaps iemand met een lokkend vingertje
vanachter een soort vliegengordijn. Het blijkt de nogal struis gebouwde uitbaatster te zijn van iets wat
verdacht veel lijkt op een aantal peeskamertjes. De dame in kwestie is rijkelijk
gedecoreerd met vervaarlijk uitziende tatoeages. Ze is kennelijk bereid om massages
te geven. Handig! Als je eten tegenvalt, hoef je toch niet helemaal voor niks
te zijn gekomen...
Ondertussen blijkt helaas dat
ongeveer het hele waterleidingsysteem zo rot is als een mispel en vervangen moet worden.
Een dure loodgieter moet voor veel geld de hele zwik vervangen. En alsof dat nog
niet erg genoeg was, moeten Ronald en Girbe ook nog eens onder bezielende
leiding van vorige eigenaar Arjan leren hoe het hypermoderne touchscreen
kassasysteem werkt. Overigens, aan zakelijk instinct
ontbreekt het Girbe bepaald niet. hij stelt aan Ronald voor om samen een gedegen
marktonderzoek te doen door incognito te gaan eten bij de concurrerende horeca
etablissement, en zo te kunnen vaststellen hoe zij in Happas onderscheidend
bezig kunnen zijn.
Dan komt het moment dat
het restaurant voor het eerst onder hun leiding draait. De rollen worden
verdeeld: Ronald doet de bediening en loopt zich dus rot, terwijl Girbe op een strategische
plek overzicht staat te houden. En dan arriveren de eerste betalende klanten. Ronald
gaat er op af, gewapend met een op een Statenbijbel lijkende menukaart. De
gasten bestellen onder andere mixed grill, een uitsmijter ham en kaas, frietjes
en varkenshaas saté. Oei, die veelheid aan voorkeuren is voor Ronald erg verwarrend, want die
instrueert vervolgens de kok om een omelet met ham en kaas te maken, maar weet
niet goed hoe dat moet. Gelukkig dat Yvonne ter plaatse is om de heren ook te leren
dat een kipsaté iets anders is dan een stuk kip, met als onderscheidend verschil
dat bij saté er stukjes kip op een spies dienen te worden geschoven. Je ziet
dat er een wereld open gaat voor onze nieuwe horeca uitbaters.
Na drie weken is het tijd
voor Ronald om weer tijdelijk terug te keren naar Nederland en staat Girbe er
dus even alleen voor. Gelukkig keert Ronald al snel weer terug, een baan armer
maar een tedere welkom-kus van Girbe rijker. Blijmoedig storten ze zich nu verder in hun horeca avontuur. Het voornamelijk
Nederlandse cliënteel van restaurant Happas blijkt over het algemeen de zaak wel te
waarderen, mede omdat Hollanders nu eenmaal makkelijk te lijmen zijn met de
combinatie frietjes, kroketjes, sateetjes, een biertje en de constant aanwezige
sportuitzendingen op de strategisch opgestelde beeldschermen in het restaurant.
Scoort Arjen Robben weer eens een Oranje
goal, dan veert het hele restaurant als één man op.
Nadat ze aldus ruim zeven
maanden in bedrijf te zijn geweest, zijn we nog even getuige van een discussie tussen
Girbe en Ronald over of ze de zaak nu wel of niet weer zullen doorverkopen. Ronald
lijkt van het hele gedoe af te willen, wat niet onlogisch is gezien het
feit dat hij doorgaans het hardste moet werken van de twee. Girbe daarentegen
wil het nog wel even doorzetten, ook al mist hij zijn zoon in Nederland steeds meer.
Girbe ontdekt ook dat er in de horeca op Tenerife zoiets bestaat als een
wisseling van seizoenen en dat je in bepaalde hoogseizoen maanden een buffer
moet opbouwen voor de wat stillere maanden.
Voor wat betreft het
besluit of compromis dat de heren uiteindelijk inzake dit dilemma zullen
bereiken, blijven we als trouwe kijkers van “Ik Vertrek” aan het slot van de
uitzending helaas toch een beetje op onze honger zitten.
En dat in een restaurant
in Playa de las Americas dat het serveren van frietjes, Wiener schnitzels,
kaaskroketten en kipsaté inmiddels tot een ware kunst heeft verheven…
Tot de volgende "Ik Vertrek" dan maar weer?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten