Hendrik Groen, mijn spirit animal

Hendrik Groen is mijn nieuwe spirit animal.

Je “spirit animal” is iemand aan wie je eigenschappen of vaardigheden toedicht, die je zelf ook meent te hebben - of zou willen hebben. Hij of zij weerspiegelt als het ware je innerlijke persoonlijkheid. Het is iemand met wie je jezelf vooral sterk identificeert door de wijze waarop hij of zij reageert op situaties of omgaat met mensen.

Toen ik nog jonger en aanzienlijk mooier was, was Elvis Presley mijn spirit animal, zelfs nog jaren nadat hij vroegtijdig en onzalig aan zijn einde was gekomen. Ik wilde Elvis zijn. Uren stond ik voor de spiegel te oefenen om niet alleen die vetkuif met spuuglok tot de mijne te maken, maar ook om mijn mond die sexy, wat slome grijnslach te laten aannemen die zo kenmerkend was voor The King. Met die vetkuif en spuuglok lukte dat nog enigszins, vooral in de tijd dat ik nog een volle kop met haar had. Met die sexy slome grijnslach is het, naar ik vrees, nooit wat geworden.

Later werd Joe Cocker mijn plaatsvervangende spirit animal. Zijn rauwe, door veel verkeerde vrouwen, veel geestverruimende rookwaar en veel drank verwoeste stemgeluid klonk mij als muziek in de oren. Ook bewonderde ik zijn stage presence, ondanks de wat spastische bewegingen die hij af en toe maakte. Mijn eigen rookwaar is weliswaar altijd aanzienlijk minder geestverruimend geweest, maar het was toch lange tijd zware shag van de Weduwe en ook daar wordt je stemgeluid nou niet bepaald zoetgevooisd van. Drank nam ik slechts met mate in, en voor wat betreft verkeerde vrouwen… ach, laat maar! Maar nog niet zo lang geleden is helaas onze goede oude Joe ons ook al ontvallen.

Dus is nu Hendrik Groen mijn nieuwe spirit animal.

Overigens is Hendrik al dik in de tachtig is, dus lijkt statistisch gezien ook dit spirit animalschap geen lang leven beschoren. Hendrik is de hoofdpersoon in de tv-serie “Het Geheime Dagboek van Hendrik Groen”, op woensdagavonden te bewonderen bij Omroep Max op NPO1. Een heerlijke serie met echte glansrollen van de twee hoofdrolspelers, Kees Hulst als Hendrik Groen en André van Duin als diens beste vriend Evert Duiker. Wie die serie nog niet volgt, moet zeker overwegen dat alsnog te gaan doen. Het is een pareltje.

De echte ’real life’ Hendrik Groen heeft zelfs twee boeken geschreven. Het eerste deel heet “Pogingen iets van het leven te maken” en Hendrik begon dat verhaal in dagboekvorm te schrijven toen hij 83 en ¼ jaar oud was. Het is dat eerste deel waarop de tv-serie is gebaseerd. Het tweede deel heet “Zolang er leven is”, en het schrijven van dat oeuvre nam een aanvang toen Hendrik inmiddels al 85 was. Het speelt zich allemaal af in een verzorgingsinstelling voor bejaarden in Amsterdam Noord. Hendrik is een van de bewoners. Zijn beste vriend is Evert Duiker, die in een aanleunwoning woont die dus tegen de instelling aanleunt. Hendrik heeft een kamer in de instelling zelf.

Hendrik is een lieve, zorgzame, bescheiden en welbespraakte man, die ze ondanks zijn gevorderde leeftijd nog allemaal heel goed op een rijtje heeft in de bovenkamer. Goed, het ouder wordende lijf wil niet meer zo erg, want Hendrik heeft last van een aantal niet bedreigende maar wel vervelende ouderdomskwaaltjes en zijn actieradius wordt steeds beperkter. Maar hij is erudiet, beleefd en uiterst welbespraakt. En hij doet geen vlieg kwaad.

Hendrik is een geboren pacifist en hij houdt absoluut niet van openlijke conflicten, niet met zijn medebewoners en zeker niet met de strenge directie van de instelling, belichaamd door directrice mevrouw Stelwagen. Maar hij mag wel graag lijdzaam verzet plegen tegen het strenge en soms onbegrijpelijk betuttelende regime van mevrouw Stelwagen. Dat verzet geeft hij vorm door subtiele rebellie, zonder dat het eigenlijk iemand opvalt. 

Dit uit zich niet alleen in het uiterst precies optekenen in zijn dagboek van alles wat hij observeert inzake de gang van zaken in de instelling, maar ook in het oprichten en vormgeven van een select clubje al even latent-rebelse medebewoners, een clubje onder de naam “Omanido”, hetgeen staat voor “Oud MAar NIet DOod”. Tegen de regels van het huis in, organiseert het clubje twee maal per maand een uitje met elkaar om de dagelijkse sleur van het obligate instellings-vermaak en -eten te doorbreken. Iedere keer is een ander clublid aan de beurt om het uitje te concipiëren en te organiseren. Daarbij verplaatsen ze zich in een busje, waar maar acht personen in kunnen. Vandaar het selecte karakter van het clubje. 

Kijk, in bovenstaande twee alinea’s staat keurig samengevat waarom Hendrik Groen mijn nieuwe spirit animal is. Want in al die eigenschappen, eigenaardigheden en vaardigheden van Hendrik zie ik toch opmerkelijk veel van mijn eigen persoonlijkheid weerspiegeld. Ook bij mij zit het in de bovenkamer best nog wel snor, maar wil het lijf niet altijd meer mee met de stunts die mijn kop bedenkt. Klassiek voorbeeld: ik was deze vrijdagnamiddag weer oppas-opa bij mijn kleinzoon Jesse van 5, die in Hoofddorp woont in de Anton Geesinkstraat. Dat doe ik maar eens in de twee weken. De andere vrijdagen neemt zijn andere opa voor zijn rekening, en die woont ook in Hoofddorp, dus dat scheelt een hoop gerij. Jesse had een vriendje uit zijn klas te spelen en de twee vijfjarigen wilden voetballen op straat. Dus deze “action opa” deed natuurlijk dapper mee. Tot ik een bijzonder getructe kap-draaibeweging probeerde, daarbij vol op de bal stapte en languit op mijn plaat ging, midden op de godzijdank autoluwe Anton Geesinkstraat. Alsof ik met een o soto gari gevloerd was door de Grote Meester himself. Gelukkig was het enige dat beschadigd was mijn ego, en misschien het ideaalbeeld dat ik vurig hoop dat mijn kleinzoon heeft van zijn opa.

Ik heb ook net als Hendrik Groen een pesthekel aan conflicten en zoek altijd de vreedzame oplossing, zelfs als dat betekent dat ik mijn overschot aan gelijk moet opgeven. Mijn #teerbeminde zou daarover kunnen meepraten, ware het niet dat zij dat om haar moverende redenen liever niet doet. En net als Hendrik zou ik graag zo’n clubje gelijkgestemde zielen bijeenbrengen om dingen mee te ondernemen die ons allen plezier verschaffen. Alleen zou mijn clubje anders heten. Ik denk aan “Mèpè Manosprilé”, hetgeen dan zou moeten staan voor “MEt PEnsioen MAar NOg SPRIngLEvend”. Hoewel… Mèpè Manosprilé klinkt misschien toch een beetje te veel als de naam van een overjarige flamenco danser met van die klapperende castagnetten. Misschien toch maar die naam heroverwegen. Het zou in ieder geval een clubje lieden moeten zijn die net als ik recent zijn gepensioneerd na een druk, welbesteed werkzaam leven. En die net als ik er toch wat moeite mee blijken te hebben om te aanvaarden dat al die onmetelijke kennis, ervaring en wijsheid die wij in de loop van een boeiende en verantwoordelijke professionele loopbaan hebben opgebouwd toch niet meer van ons verlangd wordt. Hoezeer we dat in ons hart ook zouden willen.

Het met pensioen gaan heb ik met succes nog een aantal jaren over de wettelijk geregelde uiterste houdbaarheidsdatum weten heen te tillen, maar onvermijdelijk was daar een tweetal jaren geleden toch het moment dat ik van de ene dag op de andere ontlast werd van al die zware verantwoordelijkheid die ik jaren had getorst en verdween daarmee ook die adrenaline rush van een drukke, interessante en internationale werkkring. Dat was toch wel een beetje cold turkey gaan, en het is mede te danken aan het geduld, het begrip en het lieve karakter van #teerbeminde dat ik daarmee uiteindelijk toch in het reine ben gekomen. Dat en het feit dat het constant aandacht moeten geven aan collega’s, stakeholders en personeel nu heeft plaatsgemaakt voor het constant aandacht moeten geven aan vijf energieke high maintenance kleinkinderen. Drie ervan wonen letterlijk bij ons om de hoek in Rosmalen, en de twee anderen dus op een uurtje rijden in Hoofddorp. Maar daarover meer in een andere blogpost.

Terug naar Hendrik Groen, mijn spirit animal.

Hendrik is natuurlijk aanzienlijk ouder dan ik ben. IJs en weder dienende zal ik in januari 2018 de grens van 70 jaar bereiken. Een best wel respectabele leeftijd, maar in de ogen van Hendrik ben ik natuurlijk nog maar een snotneus die net komt kijken. Zo heeft Hendrik als jonge jongen nog de oorlog en de hongerwinter doorgemaakt. Zelf ben ik een lid van de generatie babyboomers, u weet wel, die lieden met over het algemeen meer geld dan verstand, die met hun in tijden van extreme welvaart gespaarde pensioen zich kunnen veroorloven om wanstaltig grote caravans te kopen achter hun al even grote SUV’s en die – volgeladen met Hollandse lekkernijen – liefst in groepsverband door heel Europa heen te loodsen, zoals te zien in die andere voortreffelijke serie op tv, “We Zijn Er Bijna”. Zelf heb ik overigens een broertje dood aan caravans en al helemaal aan reizen in groepsverband, dus wie van mijn lezers hoopt deze Tweeter Opa ooit in die serie tegen te komen moet ik toch teleurstellen.

En toch merk ook ik dat met het verstrijken van de jaren je niet alleen milder wordt maar dat ook je ambities een tandje of wat teruggeschroefd worden. Waar ik nog tot en met de dag dat ik met pensioen ging altijd ambitieus ben geweest en gebleven, is het niveau van mijn ambities heden ten dage recht evenredig met de hoeveelheid haar op mijn hoofd. Ter verduidelijking: daar waar ik vroeger met gemak die vetkuif en spuuglok van Elvis Presley kon reproduceren op mijn eigen hoofd, bevindt zich tegenwoordig bovenop mijn hoofd een van begroeiing ontdane helihaven van een formaat waarop het Amerikaanse leger hun Huey helikopters makkelijk zouden kunnen laten landen. En ik vrees dat het ook met mijn ambities die kant is opgegaan: een steeds groter wordende kale, lege plek.

Toch heb ik nu weer één kersverse, nieuwe ambitie, en ook daarvoor ben ik erkentelijkheid verschuldigd aan Hendrik. Mijn ambitie als nog-net-geen-70-jarige is om over een jaar of vijftien, als ik net zo oud ben als Hendrik Groen nu is, nog eenzelfde intellectuele en creatieve geest te hebben zoals hij heeft bewezen nog steeds te hebben op de leeftijd van 85. En ondertussen mijn kleinkinderen te hebben zien ontwikkelen tot jong volwassenen waar ik trots op ben en van hou. En dat alles liefst met mijn #teerbeminde aan mijn zijde. Dat is het: de sum total van mijn ambities tegenwoordig. Is dat teveel gevraagd?

Niet als Hendrik Groen je spirit animal is…