Hoera, het was weer eens zondagavond, dus zat TV-kijkend en twitterend Nederland klaar voor nieuwe avonturen van Nederlanders die in den vreemde een nieuw bestaan pogen op te bouwen.
Nieuwe avonturen??... Nee, dit keer niet. TV-kijkend Nederland werd getrakteerd op maar liefst een dubbele terugblik op de belevenissen van niet één maar twee van dit soort pioniers.
Onder de titel "Hoe is het nu met...?" werden we eerst geconfronteerd met de lotgevallen van Joëlle en Marieanne, twee gezworen vriendinnen die het koude Nederland in 2014 besloten te verruilen voor het warme zonnige Lecce, helemaal in het zuiden van Italië, in de hak van de laars zeg maar. Om daar in een nogal vervallen maar wel charmant gebouw een verdieping te huren en die als bed & breakfast te gaan uitbaten.
En alsof dat nog niet genoeg was om onze honger naar rampspoed, taalbarrières en ander onheil te stillen, konden we daarna genieten van de lotgevallen van de familie Trustfull die in 2011 naar Suriname afreisden, alwaar vader Paul samen met zijn reeds in Suriname wonende broer Roy een garagebedrijf zou gaan opzetten.
Terugblik 1. Joelle en Marieanne - "La Dolce Vita" in de laars van Italië - en in Alkmaar.
Ze wisten het zeker, in 2014, de twee vriendinnen Joëlle en Marieanne. Hun toekomst lag in Italië, in Lecce om precies te zijn. Dat ligt een heel eind voorbij Rome, in de hak van de laars, dus midden in maffia gebied. Twitterend Nederland wreef zich al vergenoegd in de handen en haalde de "Ik Vertrek" bingokaarten tevoorschijn. Er konden meteen al een behoorlijk aantal vakjes worden aangekruist: de taal niet spreken, geen klus-ervaring, geen stroom, geen gas, een louche eigenaar die van alles belooft en niets doet, contracten die wel getekend zijn maar niet gehonoreerd worden. Dat schoot al meteen aardig op, op die bingokaarten.
Maar twee gezonde Hollandse meiden laten zich door dit strubbelingen natuurlijk niet uit het veld slaan. Zeker niet als voor het betere kluswerk onder aanvoering van de pappa van Joëlle nog wat hulptroepen arriveerden. Want een bed en breakfast zonder gas betekent nog niet persee een bed en breakfast zonder gast. En de eerste gasten zater er al aan te komen. Dus met wat geleende stroom van de buurman ging Joëlle vlijtig de bedden strijken. Niet alleen het beddengoed, nee, het hele bed kreeg de strijkbout over zich heen. Joëlle is er namelijk eentje van het perfectionistische type. Dat gaf ze zelf ruiterlijk toe. In dit geval mag u de omschrijving 'perfectionistische type' desgewenst ook vervangen door 'bitch'. Dat is wat korter om te typen...
Dat verschil in temperament is ongetwijfeld ook een van de aanleidingen geweest dat het in de jaren die volgden toch tot een serieuze breuk is gekomen met Marieanne. Want Marieanne is niet alleen het levende bewijs van de juistheid van de stelling "You can take the girl out of Alkmaar, but you can never take Alkmaar out of the girl", nee, ze had in Alkmaar zelfs een 'soort vriendje' al kwijnend achtergelaten toen ze naar Lecce vertrok. Marieanne is van het type dat niet echt overloopt van overspannen ambities, niet op zakelijk vlak en zelfs niet op amoureus vlak. Ze had dan ook geen idee wat ze nu eigenlijk met die kwijnende relatie in nederland aan moest, maar ze trok al wel bij voorbaat haar welgevormde neusje op voor al die fraai gebouwde Italiaanse manspersonen die het panorama in Lecce zo prettig vullen. Die maakten bij haar mooi geen schijn van kans, zei Marieanne gedecideerd. Joëlle onthield zich bij die uitspraak wijselijk van commentaar. En later werd duidelijk waarom.
Want drie jaar later zit Joëlle nog steeds in Lecce. Maar nu zonder Marieanne. De dames hebben met elkaar gebroken. En serieus hoor! Er vloeit nog net geen bloed, maar tussen de twee vriendinnen komt het waarschijnlijk nooit meer helemaal goed. Zoals wel blijkt uit Joëlle's filosofische woorden: "Je kan het vergelijken met de trein die van Vlissingen naar Amsterdam rijdt. Er stappen mensen in en er stappen mensen uit. Zo is het ook met het leven".
Gewapend met een dergelijke nuchtere kijk op de zaken runt Joëlle nu de inmiddels goed draaiende B & B helemaal in haar uppie. Hoewel... er loopt inmiddels wel een Italiaanse Ricardo slaafs en braaf aan haar zijde. Die zal dan vast en zeker ingestapt zijn op station Rotterdam Centraal tijdens de treinreis van Vlissingen naar Amsterdam van Joëlle's leven. Voor Joëlle is Ricardo een toy boy die vooral dient om mee te pronken op het strand, af en toe in de wang te knijpen of aan het oorlelletje te trekken. En hoe vind Ricardo dat? Ondanks dat hij af en toe kijkt als een hert gevangen in de schijn van koplampen, vindt Ricardo dat eigenlijk wel best. Hij zegt dat Joëlle, die inmiddels wel lekker vlot Italiaans babbelt, nogal direct is en dat vindt hij kennelijk mooi. Minstens net zo mooi als haar lange hoogblonde haar en haar nog langere benen, van anderhalve meter het stuk. Want met zo'n 'trophy girlfriend' is Ricardo in de ogen van zijn macho vrienden toch maar mooi 'il uomito' (dat is waarschijnlijk het juiste Italiaanse woord voor 'het mannetje'...)
En Marieanne? Ook met haar is het uiteindelijk toch goed gekomen. Ze kan weer lekker shoppen, roddelen en bitchen met haar andere vriendinnen. En dat 'soort vriendje' dat ze destijds kwijnend achterliet: die is nu haar 'soort echtgenoot' geworden en de 'soort vader' van haar 'soort kindje' waarmee ze nu in een huisje boompje beestje doorzon woninkje woont in een huisje boompje beestje wijkje van huisje boompje beestje Alkmaartje. Iedereen is happy!
Terugblik 2. De Trustfulls - Sleutelen aan auto's in het moeras
Er is heel veel nogal uniek aan de Surinaamse familie Trustfull, zeker in vergelijking met andere hoofdpersonen in de saga die "Ik Vertrek" heet. Ze kennen het land waar ze naar toe verhuisden, want hun roots liggen daar. Ze hebben er familie. Er is geen sprake van taalproblemen. Ze beginnen geen bed & breakfast, camping, restaurant, biodanza school of andere tot vermaak uitnodigende horeca-achtige nering waar ze totaal geen ervaring mee hebben. De "Ik Vertrek" bingokaarten bleven dan ook aanvankelijk maagdelijk leeg bij dit gezin.
Vader Paul is een ervaren monteur en in 2011 jaagt hij zijn droom na: in Suriname zijn eigen garagebedrijf te gaan opbouwen en runnen samen met zijn broer Roy, die daar al woont. En moeder Audrey ondersteunt dat idee van ganser harte. Ze werkt in Nederland bij de gemeente, dus Audrey vindt dat ze wel toe is aan een veel rustiger bestaan. Want het is hard werken, hoor, bij de gemeentes in Nederland.
Oudste dochter Chiavelli is het overigens pertinent oneens met deze plannen. Ze pubert al als het gezin in 2011 naar Suriname afreisde. En 6 jaar later pubert ze nog steeds. Vanaf dag 1 gooit ze dan ook haar fraai gevormde kontje tegen de krib. Mokkend zit ze hele dagen op haar kamer in Paramaribo te skypen met haar achtergebleven vriendinnen in Nederland. En zodra ze 18 jaar wordt, licht ze dan ook prompt haar hielen en vlucht terug naar het veilige, vertrouwde Nederland.
Die mogelijkheid heeft haar kleine broertje D'Angelo niet. Heel twitterend Nederland sluit spontaan en massaal D'Angelo in de armen en in het hart. Het is dan ook een aandoenlijk lief ventje, die zijn stinkende best doet op school en de gezonde ambitie heeft om ooit President te worden van dat mooie maar complexe land. Om goede dingen voor de mensen toe doen, zegt hij er in zijn 10-jarige onschuld heel overtuigend bij.
Er ontstaat op Twitter zelfs een moordende concurrentieslag tussen allemaal mensen die aanbieden om D'Angelo te adopteren. Newsflash, people: hij heeft al ouders! En trouwens, D'Angelo wil graag in Suriname blijven. Het is ook een heel slim ventje, dat vroom meebidt bij het begin van de lessen op school en alleen maar negens en tienen haalt. Zeg nu zelf, wie wil er niet zo'n voorbeeldig kind?
Hij mist alleen zijn grote zus heel erg en zou heel graag wat vaker met haar willen knuffelen. Twitterend Nederland slikt een stevige brok weg en het tissue gebruik neemt alarmerende vormen aan bij deze betraande ontboezeming van dit knuffelkontje.
Waren er dan helemaal geen problemen te overwinnen voor deze emigrerende familie? Nou ja, toch wel een kleinigheidje. Het stuk grond dat broer Roy had gekocht om het beoogde garagebedrijf op te beginnen hadden ze alleen maar in het droge seizoen gezien. En nu de koop gesloten was, en ze hun aankoop gingen bezichtigen, blijkt dat het tijdens het 6 maanden per jaar durende regenseizoen eigenlijk een onbegaanbaar moeras is. Er moeten dus serieuze werkzaamheden worden verricht om in dat moeras een heus garagebedrijf uit de grond te stampen, dat ook voor auto's bereikbaar is (wat nogal handig is voor een garagebedrijf). En dat kost aanzienlijk meer geld dan de familie aanvankelijk ter beschikking heeft.
Maar niet getreurd: oma wordt gecharterd om de eerste steen te leggen van wat uiteindelijk toch een trots, stevig gebouwd en goed bereikbaar garagebedrijf zal worden, weliswaar nog zonder autobruggen, maar alle begin is moeilijk. Of oma na het leggen van die eerste steen ook het loodje heeft gelegd, dat vermeldt de geschiedenis niet. En na zes jaar staat er zowaar een bloeiend bedrijf op poten en werken er twee getalenteerde monteurs met vader Paul mee. Die ziet toe op kwaliteitscontrole van de gerepareerde auto's door er hoogstpersoonlijk een proefrit mee te doen, en en passant even de weekboodschappen voor Audrey in te slaan. Dat heet multitasken.
Dochter Chiavelli is inmiddels zo gelukkig in Nederland als een paling in een emmer snot, en D'Angelo is nog steeds even schattig. Moeder Audrey werkt als office manager - "manusje van alles", omschrijft ze dat nader - op een kantoortje. Ze zitten er knap bij te wonen. Als je tenminste voorbij kunt kijken aan de stalen tralies aan binnen- en buitenkanten van deuren en ramen en de vele hangsloten waarmee ze dit paleisje dienen te beveiligen tegen wat al te grijpgrage Surinaamse handjes. Maar een kniesoor die daarop let. Iedereen is happy!
"Ik Vertrek" wederom tot er weer een aflevering is die de moeite waard is om even de revue te laten passeren!
Tot "Ik Vertrek"!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten